dinsdag, mei 29, 2007

19 Mei 2007: Terug naar huis

De boot gaat pas tegen achten 's avonds en dus hebben we nog tijd genoeg om van alles te bekijken. We beginnen met een wandeling van St Peter port naar St Martins point over het Cliff Path. Dit deel hadden we nog niet gehad. Het was weer heel spectaculair! Het begin van het path wordt gevormd door Clarence Battery. Ja, beste lezertjes, alweer een deel van zo'n 17de eeuws fort. Gelukkig kon Tries het wel waarderen...



Vervolgens de eerste koffiestop gehouden in Fermain Bay. Hier hadden ze een goddelijke cheesecake en echte milkshakes gemaakt met verse aardbeien. Het strandtentje lag direct naast een Matello tower. Daar waren er oorspronkelijk 22 van; dit was nummer 15. Ook deze dingen werden in de 17de en 18de eeuw gebruikt om het eiland te verdedigen tegen mogelijke aanvallen.
Verder over het Cliff Path naar St Martins point. Hier waren we de eerste keer begonnen aan het path. We hebben hem dus in stukjes en beetjes bijna helemaal gelopen. Een echte aanrader voor iedereen die ook van plan is om naar Guernsey te gaan! Vanaf hier zijn we naar de kerk van St Martin gelopen om oma te bekijken. Ze staat er bij de ingang van de begraafplaats. En dat al heel lang. Oma stamt namelijk uit 2500 v.Chr. In de late Romeinse tijd kreeg ze een facelift. En de een of andere zeer christelijke koster heeft geprobeerd haar te verwijderen door haar in stukken te slaan. Dat vonden de omwonenden toch net iets te ver gaan en hebben haar weer liefdevol inelkaar geplakt.
Vanaf St Martin pakten we de bus terug naar St Peter port. Helaas stapten we op de verkeerde en zagen zo nog een keer het hele eiland alvorens in de stad te worden afgezet. Toen was het rugzakken ophalen en op naar de Ferry. Maar natuurlijk niet zonder eerst nog even een taartje te hebben gegeten bij Boulangerie Victor Hugo!
De terugweg was overigens heel aangenaam. Niks geen akelige golven en dus ook geen spuugende medereizigers. Eenmaal in Poole werden we al opgewacht door de bestelde taxi en met een driekwartier waren we weer terug in Salisbury. Al met al een heel geslaagde vakantie!

maandag, mei 28, 2007

18 Mei 2007: High Tea in de herkansing

Iedereen beoordeeld de kwaliteit van een hotel anders. Ik wil een fatsoenlijke douche met zeer heet water, Tries wil een fatsoenlijk ontbijt. Beiden waren in Hotel Dunchoille gelukkig voor handen. Het ontbijt bestond uit een musli/crusli/cornflakes, melk, sapjes en fruit buffet gevolgd door een Full English met een pot thee en toast zoveel je maar wilde. Nou, dat lieten wij ons geen tweede keer zeggen...
Na heerlijk ontbeten te hebben, besloten we een aantal forten en hunebedden op het noordelijk deel van het eiland te gaan bekijken. Hoewel Jessica het met die moderne forten nu toch wel een beetje gehad had, ging ze toch (bijna) zonder te morren braaf mee...

We begonnen bij Chateau des Marais. Ligt achter een sociaal woonwijkje van het ergste soort. Guernsey heeft namelijk twee groepen bewoners: de have too muches en de have nots. De eerste zijn er recentelijk komen wonen (je betaalt er immers geen inkomstenbelasting) en de tweede groep is er geboren. Het contrast vonden wij iets te schril. Maar terug naar het fort. Van te voren met Tries gewed dat het weer zo'n modern 18de eeuws ding zou zijn met een later duits implantaat. Hij dacht dat het een middeleeuws ding zou zijn. Daar hadden we er immers al tientallen van gezien...., not! Eenmaal bij het groene verklarende bordje aangekomen, bleek ik gelijk te hebben. Hoewel, Tries zat er ook niet helemaal naast: ze hadden er ook bewoningssporen uit de bronstijd gevonden en de plattegrond van het ding was van rond 1200.

Om van dit fort naar het volgende te komen, moesten we langs de andere grote haven van Guernsey: St Sampson harbour. Het lijkt een beetje op een hoekje van Rotterdam aangezien het ook een goederenhaven is. Wel hadden ze er een pandje met allemaal leuke tegeltjes aan de gevel. Aan de achterkant van de haven lag het fort Vale. Ja, je raadt het al: ook uit de 18de eeuw. Hoewel ook hier bewoning uit de prehistorie was vastgesteld en het poortgebouw was uit de 16de eeuw. Het prettige van dit deel van het eiland is wel dat je er niemand tegenkomt.



Nu was het dan eindelijk tijd voor een hunebed: Le Dehus. Een prachtig ding! Vooral omdat een van de dekstenen een hergebruikte menhir is. En op deze menhir staat een man met een boog. Gelukkig was er licht in de tombe zodat je dit ook goed kon zien. Met afstand het beste hunebed dat ik ooit gezien heb! We kwamen in gesprek met een local die ons nog even wees op deze deksteen (veel mensen missen hem) en hij vertelde ons van een restaurantje waar we absoluut heen moesten voor thee mét. Helaas, eenmaal daar aangekomen, bleek het ding dicht. Dit was inmiddels al de tweede die dicht was en we kregen toch wel een beetje honger. Gelukkig was de volgende wel open en konden we ons weer tegoed doen aan een stukje gâche.

Het volgende hunebed stond op de golfplaats. Beetje tricky om bij in de buurt te kommen met al die golfers... Maar ook weer een hele mooie.

Tijd om op de bus te stappen voor een ritje naar de menhirs van Richmond. De beste buschauffeur had nog nooit van die dingen gehoord en dropte ons dus een halte te ver. Het was effe zoeken naar de stenen want ze stonden op privé land. Vandaar zijn we toen maar gaan lopen naar het volgende hunebed: Le Trepied. Dit bleek er eentje van het nederlandse soort te zijn: kale stenen. Hier had ik ook een encounter met een heus monster... (ja, zie maar eens een rups vanuit je ooghoek op je hand zitten terwijl je geen idee hebt wat het is en hoe het daar komt...!).








Helemaal voldaan van al die forten en hunebedden besloten we de bus terug te pakken naar St Peter port. Eenmaal daar aangekomen, maakten wij ons op weg naar de theeshop van het museum. Want we wilden nu toch echt wel aan de high tea. Nou dat hebben we geweten! We hoefden in ieder geval niets meer te regelen voor het avondeten...

zondag, mei 27, 2007

17 Mei: Naar huis?

Na weer een hele nacht regen en een miserabel weerbericht voor de komende dagen, besloten we het hele spulletje in te pakken en de boot terug naar huis te nemen. Helaas, er ging er niet eerder eentje als de oorspronkelijk geplande op zaterdag... Wat een but-eiland! Op naar de VVV voor een hotelletje dan maar. We kwamen uiteindelijk in een goedkoop familiehotelletje terecht in St Peter port. Uit ervaring weten we inmiddels dat dit de beste categorie is qua Preis-Leistungsverhältnis.
Nadat we onze kamer hadden vol gehangen met onze natte spullen, gingen we het centrale museum maar eens bekijken. Ze hadden er een leuke oorspronkelijk victoriaanse verzameling van een plaatselijke 'Verlichte Geest'. Mummiehanden naast een griekse lykithos, romeinse olielampjes, vuurstenen bijlen, chinees aardewerk uit de Ming dynastie, opgezette beestjes en opgeprikte vlindertjes. Heel schattig. Ook hadden ze er veel plaatselijke archeologie en een tentoonstelling over de slavernij. En heel grappig, een tentoonstelling over de persoonlijke verhalen achter een portret. Best leuk om eens te lezen wie degeen op het schilderij is.
Bij de balie van het museum kon je de sleutel krijgen van de Victoria Tower aan de overkant van de straat. Nou, dat liet Tries zich natuurlijk geen tweede keer zeggen! Gewapend met een enorme sleutel gingen we dus op weg naar deze toren die ter gelegenheid van het bezoek van de koningin aan Guernsey was gebouwd. Bovenop de toren had je een prachtig uitzicht over St Peter port met Castle Cornet en de zee.
Na het beklimmen van de toren besloten we in het museumcafe wat te gaan drinken. Daar zagen we dat ze een hele uitgebreide High Tea deden. Helaas waren de scones al uitverkocht... Dan maar een stuk gewone taart. Smaakte ook goed.
Na het museum gingen we op weg naar Hauteville House. Hier heeft Victor Hugo, de schrijver van Les Miserables en de Klokkenluider van de Notre Dame, gewoond tijdens z'n ballingschap. Voor de jongere onder jullie: nee, Disney was niet de uitvinder van de klokkenluider en ook Andrew Loyd Webber was niet het eerste brein achter Les Miserables... Monsieur Hugo maakte het iets te bont in Frankrijk en dat werd niet gewaardeerd. Hij had o.a. een bloedhekel aan de kerk en kon ook de stijl van Nappie III niet echt waarderen. Na lang zoeken, besloot hij z'n ballingschap op Jersey te slijten. Volgens hem waren de kanaaleilanden immers stukjes aarde die van Frankrijk afgevallen waren. Echter, op Jersey joeg hij ook iedereen tegen zich in het harnas door z'n felle uitlatingen over de monarchie en de adel. Op naar Guernsey dus!
Hier betrok hij samen met zijn vrouw (de moeder van m'n kinderen) een huis aan de Hauteville. Z'n minnares (de vrouw, mijn vriendin) woonde een paar huizen verderop. Het huis is heel bizar ingericht met donkere eikenhouten panelen gemaakt van oude dekenkisten en kerkmeubilair, gobelins aan de muren en het plafond en heel veel delftse tegeltjes. Hij heeft het hele huis naar z'n eigen smaak ingericht. Beetje een rare vogel was hij wel; een echte romanticus (nee, da's geen zwijmelaar. Echte romantici zijn wonderfully zwaarmoedig op het depressieve af!). Ondanks een enorme slaapkamer, sliep hij op zolder op een opklapbed... Ik heb zo'n vermoeden dat Lodewijk II hem tres charmant had gevonden!
's Avonds hebben we heerlijk gegeten in een indiaas restaurant. Ik natuurlijk aan de obligatorische korma (why change a winning formula?). En Tries had weer iets moeilijks. Maar dat was ook heel lekker. En dan de mangolassie. Goddelijk!

zaterdag, mei 26, 2007

16 Mei 2007: A boy's dream coming true!

Na te hebben uitgevonden dat de tent ondanks de nachtelijke regen en het nat oprollen nog steeds waterdicht was, kwamen we er ook achter dat de douches alleen lauw water hadden... Brrr, geen pretje met 15 graden. Gelukkig hadden ze op deze camping wel een tv-kamer. Lekker gisteravond tot een uurtje of 11 engelse bagger gekeken. Heel vreemd maar we missen het niet dat we normaal geen tv tot onze beschikking hebben...

Maar goed, terug naar vandaag. Na ons ontbijt liepen we naar St Peter port. We begonnen onze sightseeing met een bezoekje aan Castle Cornet, het strategisch bolwerk dat de haven beschermde. Het stamt al uit de middeleeuwen en is in de loop der eeuwen steeds verder uitgebreid. Precies om twaalf uur werd er met veel ceremonieel een 17de eeuws kanon afgevuurd. Ongeloofelijk maar dat ding schoot Tries zo in de zevende hemel. Ach ja, jongetjes en hun speelgoed!
Het kasteel ligt op een klein eilandje in de haven en wordt door middel van een dam met St Peter port verbonden. In de loop van de eeuwen hebben er verschillende mensen gevangen gezeten. Eentje was nog al beroemd en legde er zelfs een tuintje aan! Het kasteel was overigens altijd in handen van de Engelsen en de officiële woonplaats van de gouveneur van Guernsey. Tijdens de burgeroorlog stond het kasteel dan ook aan de kant van de koning terwijl de rest van het eiland achter Cromwell en het parliament stond. Het kasteel kan er zich dan ook op beroepen het laatste royalistische bolwerk te zijn geweest dat zich aan Cromwell overgaf.
In de verschillende gebouwen zijn drie musea gevestigd: eentje over het kasteel, eentje over de scheepvaart en eentje over de RAF. Een paar jaar geleden heeft men in het havenbekken een romeins schip gevonden en geborgen. Een deel van de lading en een dvd van de berging waren te zien. Momenteel ligt het schip in Southampton en wordt het op de werf van de Mary Rose (Henry VIII z'n vlaggenschip wat zonk) geconserveerd. Ik denk dat we het daar binnenkort maar eens gaan bekijken.
Op Castel Cornet hebben we heerlijk gelunched met een sandwich gevuld met vers gevangen krab. Tja, je bent op een visserij-eiland, he! Na het kasteel liepen we naar een in orginele stijl ingericht Victoriaans snoepwinkeltje. In het achterste deel van het winkeltje hadden ze een woonkamer uit die tijd ingericht. Heel schattig en natuurlijk moest er het een en ander geproefd worden...
Na het winkeltje kwam het beste deel van de dag: het postkantoor! De plaats bij uitstek om een flinke voorraad getande rakkertjes in te slaan. Even tussen neus en lippen door informeren of er ook nog een postzegelhandelaar op het eiland woont en daar dan ook nog effe gaan plunderen. Oh, wat wordt een mens daar gelukkig van! Het was zo'n echt verzamelaarswinkeltje met stapels albums en bakken vol zegels. Een lekkere geordende bende. Met een halve kilo kilowaar, een stapel kerstpostzegels en een zakje eiland-pennies verliet ik als een kind zo blij dit paradijsje.
Om Tries enigzins te entschädigen voor het aangedane leed, gingen we daarna een portie Fish & Chips halen. Heerlijk gegeten. Tries ook weer blij!

vrijdag, mei 25, 2007

15 Mei 2007: Verkassen in de regen

Om het hele eiland goed te kunnen exploren, waren we van plan de eerste helft van de week op een camping in het zuiden te staan en de tweede helft op een camping in het noorden. Vandaag was het dus tijd om te verkassen. Helaas had het de hele nacht stevig geregend en moest er dus een natte tent worden ingepakt...
Maar voordat we opruimden zijn we eerst nog naar de Little Chapel geweest. Dit is een klein kapelletje helemaal opgetrokken uit scherven en schelpen. Kunterbunt en niet iets dat je in de achteruin wilt hebben! Maar grappig is het wel. Het is bijna honderd jaar geleden gebouwd door een franse monnik en stelt een kopie van Lourdes voor. Het kapelletje is nogal aan anthropogene erosie onderhevig en dus wordt het voordurend gerestaureerd. Zo zijn de trappen geschonken door Wedgewood. Hier een aantal plaatjes:














Na ons bezoek aan de Little Chapel was het tijd voor onze koffie mét. Op de kaart stond de Strawberry Farm aangeprezen als een leuk dagje uit voor de hele familie met zowaar een buitenpost van de Fudge Kitchen. Dus dat leek ons wel wat; koffie drinken op een boerderij. Ja, dacht je! Eenmaal aangekomen na een stuk lopen in de regen bleek het een enorme witte bouwhal te zijn met een restaurantgedeelte en een deel met allemaal standjes a la jaarbeurs. Een soort MacDonalds dus voor de toeristen. Gelukkig hadden ze er wel koffie en hele lekkere koekjes. En natuurlijk de fudge.

Na de bijna-boerderij-ervaring moesten we er toch echt aan geloven: tent inpakken en wegwezen. Met de zware rugzakken marcheerden wij dwars het eiland over; nog steeds in de stromende regen. Onderweg zijn we nog gestopt in Candle World and Cat-o-mania. Beide toeristenattracties a la de Aardbeienboerderij... Gelukkig hadden ze in Oatlands (ja, alweer een massavermaakplek!) wel een hele goede thee shop. Helaas waren we een kwartier te laat voor de High Tea en wilden ze ook geen uitzondering maken... However, de lemoncurd cheese cake en de scones waren erg lekker. Bovendien kwamen we leuk aan de praat met een vluchteling uit Albanië en twee lokale dames die zeer met ons te doen hadden vanwege het slechte weer.

Na een klein stukje lopen kwamen we bij de camping. Veel minder waar voor je geld dan de vorige. Helaas, weet dat maar eens van te voren. De eigenaar ergerde zich aan mijn engels (de eerste in 17 maanden Engeland!) en de sanitaire voorzieningen waren van het Egypte-niveau! Vervolgens lekker onze natte tent uitgepakt en opgezet. Hij bleek, ondanks dat we hem nat hadden opgerold, toch nog waterdicht te zijn. Niet gek voor nog geen 40 pond!

donderdag, mei 24, 2007

14 Mei 2007: Een eiland op een eiland?

Vandaag bijtijds opgestaan om naar Lihou eiland te lopen. Lihou is een klein eilandje voor de westkust van Guernsey dat alleen bij eb twee uur lang te bezoeken valt. Dan valt namelijk de weg er naar toe droog. Nou ja, redelijk droog zullen we maar zeggen. En glibberig is het ook met al dat zeewier. Maar daar hebben we mogelijk wat op gevonden. Men neme een bus Japanners en een handvol etensstokjes....




Het eiland is beroemd om alle vogels die er broeden en om de ruine van de Priory of St Mary. Deze abdij was een buitenpost van St Mont Michel dat op ongeveer 22 km afstand ligt. Er wordt nog steeds opgegeraven en men streeft er naar om de site toegankelijker te maken voor toeristen. Nou, dat mag ook wel! Er staat 1 bordje met een klein verhaaltje met geeneens een plattegrond. Dat kan beter! Gezeten op het muurtje van waarschijnlijk de kapel hebben we onze bak yoghurt met musli gegeten.

Het eilandje is een waar paradijs voor vogelspotters en plantjesmensen:















Eenmaal weer van het eiland af, zagen we een hunebed genaamd Les Cruex és Fales. Er staan er verschillende op het eiland en ook menhirs zijn niet onbekend, maar daarover in een volgende bijdrage meer. Deze neolithische knekelhuizen zijn in Nederland alleen nog in 'skeletvorm' te zien: alleen de stenen staan nog overeind en de aarden bult is verdwenen. En dat zijn dan nog de gelukkige onder de hunebedden. De meeste zijn in Nederland verdwenen omdat men de stenen hergebruikte; bijvoorbeeld in de afsluitdijk!














Na het hunebed vervolgden wij onze weg langs de kust. Wel een beetje lastig met al die auto's en het ontbreken van een voetpad. Eenmaal aangekomen op Fort Grey, waren ze dan ook ietwat verbaasd dat we te voet waren... Fort Grey is een versterking gebouwd door Doyle om een overwaaien van de Franse revolutie te voorkomen. In de volksmond wordt het ding ook wel de kop-en-schotel genoemd. Tegenwoordig huisvest het fort een maritiem museum. Patrice was dus wel even zoet!














Na het Fort besloten we door te lopen naar het begin van het Cliff Path en dat weer een eindje te volgen. Natuurlijk konden we hier niet aan beginnen zonder eerst uitgebreid koffie mét te drinken! Gelukkig kwamen we langs een strandtentje waar ze scones en echte Guernsey Gâche (spreek: gosh) verkochten. Dat laatste is een soort krentenbrood dat getoast wordt en dan met boter besmeerd. HMMMM!

Al gauw kwamen we langs een curieus cirkeltje stenen dat Table des Pions heette. Hier vond vanaf de middeleeuwen tot aan 1837 de ceremonie Chevauchée de St Michel plaats. De gezaghebbers van het eiland kwamen hier bijeen om de wegen en dijken van het eiland te inspecteren en te zorgen dat iedereen z'n plichten aangaande onderhoud nakwam. Op dit punt hielden ze dan een picnic.





Weer terug op het Cliff Path kwamen we bij het volgende fort gebouwd om de fransen van het lijf te houden. De kassamedewerksters van Fort Grey hadden nog gegrapt dat een aanstormende Franse schoolklas de invasie die Napoleon niet voor elkaar kreeg, nu toch echt even ging uitvoeren! Fort Pezeries is later overigens door de Duitsers hergebruikt en dus prijkt er in het midden van dit liefelijke bouwwerk een grijze Klotz beton.
Op het Cliff Path word je je er sowieso wel van bewust hoezeer het eiland in de greep is geweest van de Duitse bezetters. Om de haverklap staat er een bunker of een uitkijktoren. Alles natuurlijk in het prachtigste grijs en van onverwoestbaar beton! Met die prachtige kiffen levet het soms een surreaal plaatje op:

Hier nog wat mooie plaatjes van de kust en de bloemetjes die er groeien:














woensdag, mei 23, 2007

13 Mei 2007: Ziekenhuis en taart, veel taart!

Zoals beloofd gaan we vandaag wandelen. Inmiddels was het 's nachts behoorlijk gaan regenen en ook bij het opstaan drupte het nog lekker. Maar niet getreurd, tentje waterdicht en regenbroeken aan. De paden op, de lanen in. Eenmaal opweg begon het enorm te gieten en al gauw waren onze schoenen doorweekt. Dan maar lekker naar het ziekenhuis. Huh? Ja, gebouwd door ene A. Hitler rond 1940 met behulp van een heleboel oosteuropese dwangarbeiders.
In 1940 werden de eilanders die wilden naar Engeland geevacueerd, want de Duitsers waren in aantocht. Het eiland was strategisch gezien gewoon niet te houden en de inwoners mogen zich er nu op beroemen als enig deel van het Verenigd Koninkrijk bezet te zijn geweest tijdens WW2 (het zorgde vlak na de oorlog voor een heuse invasie vanaf GB; verlaat ramptoerisme!).

Het ziekenhuis bestaat uit een aantal ondergrondse gangen en zalen. Hitler dacht dat de Engelsen er alles aan zouden doen de kanaaleilanden weer terug te veroveren. Nou mooi niet dus. En ondertussen zat er toch een flinke afdeling van de Wehrmacht z'n tijd te verdoen op het eiland!

Als je de tunnel in gaat, krijg je direct een lekker beklemmend gevoel. Alles is schemerig, muf en behoorlijk nat. In sommige gangen loopt het water van de muren en de plafonds. Daardoor kunnen ze er eigenlijk ook niets tentoonstellen; het verrot waar je bij staat. Enige uitleg is dan ook beperkt tot bordjes met kreten als: ziekenzaal, operatiekamer, keuken, röntgenafdeling etc. Eenmaal bij de uitgang hadden ze wel een hele wand met orginele kranteartikelen. Heel informatief. Op het moment dat de Duitsers weer een of andere maffe maatregel afkondigden, bood iemand, in de rubriek te koop, jonge katjes aan...

Eenmaal weer buiten de tunnel, bleek het prachtig weer te zijn geworden en maakten wij ons op voor een lange wandeling langs het Cliff Path. Dit pad is zo'n 11 miles lang en loopt direct langs de klippen aan de zuidkant van het eiland. Lekker heuveltje op, heuveltje af en rond de ene baai naar de andere wandelen. En onderweg natuurlijk een lange trap afdalend naar een privestrandje voor onze lunch.
Tegen de middag werd het weer slechter en moesten we onze thee-pauzes tussen de buien door plannen. Gelukkig was de eigenaresse van een van de theetentjes van mening dat kleine stukjes taart slecht waren en dus kreeg Tries een enorm stuk! 's Avonds wilden we lekker gaan eten in een Spaans restaurantje aan het einde van een deel van het Cliff Path. Helaas, de brave man was blijven zitten met z'n Sunday Roast en dus moesten we daar aan geloven. Niks geen Paella, gewoon roast turkey met piepers en cranberry-saus!

dinsdag, mei 22, 2007

12 Mei 2007: Hoe je eten twee keer ziet...

Geachte fanclub,
Tot mijn grote schrik zag ik dat de laatste bijdrage al weer van eind april dateert... Om het weer een beetje goed te maken (jaja, er hangt levensgeluk aan dit blog!), zal ik jullie de komende dagen met een minutieus verslag van onze vakantie op Guernsey verblijden!

Wij vertrokken op zaterdag 12 mei met de trein naar Southampton om van daar door te reizen naar Poole. Eenmaal in Poole aangekomen, liepen we naar de veerboothaven alwaar de HighSpeedFerry al lag te wachten. Nu heeft ondergetekende al vaker met dit soort bootjes gevaren, maar dit bleek toch een wat enerverende aangelegenheid te worden...

Eenmaal aan boord werden we vermaakt met een 'in geval van nood'-filmpje en alvast gewaarschuwd voor de storm die op dat moment vrolijk over het kanaal blies. Nou, 'zal wel' dacht ik nog. Ik ben immers nog nooit zeeziek geweest en was ook vast van plan het niet te worden.

Toen we eenmaal de haven uit waren, begon het bootje meteen lekker te slingeren, rollen, schudden en stampen. Zo erg dat zelfs de bar een paar keer naar beneden kwam zetten... Binnen de kortste keren zette een deel van de passagiers het op een kotsen. Mensen werden met behulp van twee anderen lijkbleek naar buiten gesleept, kotszakjes met stapels tegelijk uitgedeeld en de steward liep met een grote fles Ajax en een rol keukenpapier rond. Na een tijdje liep hij zelfs rondes met een vuilniszak om de gevulde kotszakjes op te halen. Tot zover hadden wij nog nergens last van...

Helaas, achter ons zat een meneer die vanaf het begin heeft zitten kotsen en dat ook drie uur heeft weten vol te houden (ben benieuwd of die het Guiness Book heeft gehaald?). De zure lucht was niet om te harden en de akoestische uitingen niet om aan te horen... Ondertussen liep het aantal kotsende medereizigers op tot zo'n 90% en toen ook een deel van de bemanningsleden hun eten niet meer binnen konden houden, konden we toch ook niet achterblijven! Gelukkig was ik het met een goede peristaltische beweging kwijt en dacht daarna direct weer aan een groot stuk chocolade. Mijn echtgenoot werd echter heel erg ziek en bleef dat ook nog een tijdje nadat we ontscheept waren. Inmiddels had onze kapitein ook nog een ludieke mededeling: een van de motoren is zojuist stuk gegaan, de overtocht duurt een uurtje langer... De meeste checkten gelijk even de positie van hun reddingsvest! Gelukkig kregen ze de vierde moter later toch weer online en bleef de vertraging toch nog beperkt. Een klein groepje bofkonten mocht nog een uurtje doorvaren naar Jersey...

We kwamen met prachtige namiddagzonneschijn in St. Peter Port aan. Leuke havenstad met een heus fort en allemaal gekleurde huisjes. Maar daarover in een volgende bijdrage meer. We bezorgden onszelf een kaart van het eiland en plozen uit waar de camping zich bevond. Het bleek niet eenvoudig om met een lege maag en twee zware rugzakken het halve eiland rond te sjouwen. Eenmaal op de camping hebben we snel ons tentje opgezet en een kopje chocolademelk gemaakt. Helaas was het op internet aangeprezen restaurantje dicht. Dan maar aan de koekjes!

Na het eten werden we door een nederlands echtpaar uitgenodigd voor een wijntje en foto's kijken. Zij stonden al twee weken op de camping met hun camper-achtig VW-busje. En, zij konden niet weg. De kleinere ferries naar Frankrijk vertrokken namelijk niet vanwege het slechte weer.... (ja, toen viel het kwartje wel!).

Zo, dit was wel genoeg geklep over peristaltische maagbewegingen; morgen gaan we lekker wandelen, beloofd!





Onschuldig bootje, niet?